Osmanlı Devleti’nin yıkılmasının peşinden İslam toprakları parçalanıp ufak devletlere bölünmüş, her devlette milletine düşman bir sistem kurulmuş ve bu sistemler küresel güçlerin emrindeki zihniyetlerin hakim olduğu ordular tarafınca dokunulmaz kılınmıştı. Bahsettiğimiz o parçalanmış topraklarda kurulan devletlerden kabul edilen Türkiye Cumhuriyeti’nin maruz kalmış olduğu sistemin adı da kemalizmdi. Daha net izah edelim; Kemalizm adını tarihin her dönemine askeri ve siyasal zaferlerle yazdırmış olan bu milleti tekrar karşılarında görmek istemeyen küresel güçlerin, Kürtleri ve Türkleri dejenere etmek için kurduğu sistemin adıdır. Bu cümleyi önemine binaen yine ediyorum. Kemalizm adını tarihin her dönemine askeri ve siyasal zaferlerle yazdırmış olan bu milleti tekrar karşılarında görmek istemeyen küresel güçlerin, Kürtleri ve Türkleri dejenere etmek için kurduğu sistemin adıdır.
Bu sistem CHP tarafınca kurulmuş kutsanmış 2007 yılına kadar da asker tarafınca korunmuştu. Ne vakit birisi ulusal bir çıkış yapsa CHP saldırıya geçmiş asker de derhal devreye girip küresel güçlerin kendilerine olan itimatını tazeleyerek asimilasyon sürecimizin devamını sağlamıştı. Bu sistem vasıtasıyla meydana getirilen idrak yönetimi operasyonlarının sonucu olarak vatanımızda sistem tarafınca korunan, şımartılan, bu sistemden başka ulusal ve içsel değerleri olmayan bir kitle oluştu. Ülkenin kaymağını da yiyen bu kitlenin yapmış olduğu her türlü saygısızlık ve ahlaksızlık ise bugün bile meşruymuş benzer biçimde davranılıyor. Bunlar içkilerini istedikleri vakit istedikleri yerde içerler, fuhuşlarını istedikleri vakit istedikleri yerde yaparlar, kimse karışamaz.
Fazlaca imtiyazlılardır, neredeyse asla çalışmadıkları halde geneli zengindirler, lüks içinde yaşarlar, şehirlerin en gözde muhitlerinde oturur, en gözde mekanlara takılırlar, kendilerinden başka kimsenin kendileri benzer biçimde yaşamalarına da tahammülleri yoktur. Kendilerinden olmayan bir varlıklı gördüklerinde “Bu kati hırsızdır, hırsız olmasaydı bu kadar parayı kazanamazdı” şeklinde yorumlar yaparlar, bu yorumlar aslına bakarsak kendi servetlerinin kaynağının da izahıdır. Bunların gençleri evlerde kızlı erkekli bırakılırlar, doğan bebekleri çöp konteynerlerinde bulunur fakat suçlu onlar değildir devlettir; zira devlet kürtajı kısaca bebeklerin anne karnındayken öldürülmesini yasaklamıştır, onlara da bebeklerini doğduktan sonrasında canlı canlı çöpe atmaktan başka umar bırakmamıştır. Gecenin bir yarısı mahallenin birinde ateş yakıp ellerinde içkileriyle birbirlerine bağıra bağıra küfürler ederek konuşurlar, yanlış anlamayın kavga ettikleri için değil ortamdaki yüksek sesli müzikten dolayı birbirlerini duyamadıkları için bağırırlar, birazcık da sarhoşturlar fakat sarhoş olmak onların en naturel haklarıdır.
Mahalle sakinlerinden birisi çıkıp da rahatsız bulunduğunu anlatmaya cüret ederse o mahalle sakinine yaşamı zindan ederler ki bu da onların en naturel haklarıdır. Medyada fazlaca güçlülerdir, sanat toplumunun neredeyse tamamı ellerindedir, fazlaca iyi sanatçı oldukları için değil kendilerinden olmayan sanatçıları gereksinim duydukları imkanlardan yoksun ettikleri için böyledir bu. Onları üniversitelerde kendileri benzer biçimde düşünmeyen talebe yada hocalara saldırırlarken görebilirsiniz fakat mağdur hep onlardır; örneğin yüzlercesi bir araya gelip sırf namaz kıldıkları için üç beş öğrenciye hem de mescitte saldırırlar fakat medyalarına nazaran gene onlar haklıdır, Müslüman öğrenciler namaz kılarak onların yaşam tarzlarını tehdit etmiştir ya da öyleki bir şeydir işte. Canları sıkılınca fiil yaparlar, milletin hakkını korumak için çaba sarfetmek için gene milletin işyerlerini yağmalar, kamu hizmetindeki her yere her şeye zarar verirler.
Fiil sürerken TV kanallarında açık unutulan mikrofonlarından kendi dostlarını kastederek “keşke birileri ölse” dediklerini duyarsınız; Zira kullanabilecekleri ölüleri fazlaca severler, bunlar için kendilerinden birilerinin ölmesi demek artık üstünden duygu sömürüsü yapabilecekleri malzemelerinin olması anlama gelir hele ki bu ölen çocuksa değmeyin keyiflerine. Bir çocuğun ölümü benzer biçimde acı bir vakası daha kullanışlı hale getirmek için “ekmek almaya gidiyordu” şeklindeki acıklı bir senaryoyla süsler senelerce konuşurlar fakat ölen çocuk kendilerinden değilse örneğin Yasin Börü’yse en meşhur genel gösterim yönetmenlerini canlı yayında umursamaz bir tavırla “haberim yoktu olsaydı onu da yazardım” derken görürsünüz. Kısaca kendilerinden biri ölünce yaptıkları insan taklidini kendilerinden olmayanlar için yapma ihtiyacı bile hissetmezler. Bigün bunların yaptıkları ahlaksızlıklara tahammülü kalmamış birileri çıkıp bunlardan birkaçını döverse de hepsi tek vücut halinde, tüm medya güçleriyle harekete geçip, meşhur isimlerini de vitrine çıkararak “yaşam tarzımız tehlikede, özgürlüğümüz kalmadı, yobazlar ülkeyi ele geçiriyor” şeklindeki söylemlerle feryat etmeye başlarlar.
Dövenlerin zihniyeti ve dövme sebepleri asla mühim değildir, dövenler ateist bile olsalar bu tarz şeyleri dövdükleri için dinci yobazdırlar artık, aslına bakarsak mahalledeki evli barklı bayanlara sarkıntılık ettikleri için dayak yedikleri ise asla konuşulmaz; zira işlerine ne geliyorsa onu yapar, onu söyler bunlar. İslam’ı ve Müslümanları karalamak için de kendi hayatlarından bazı kesitleri kullanırlar. Kendilerinin rezil yaşam tarzlarını Müslümanlara ithaf ederler. Hele ki bir Müslüman hakikaten yanlış bir şey yapmışsa o kabahat artık o kişinin değil tüm İslam dünyasının suçudur, İslam’ı korumak için çaba sarfeden hepimiz de o suçu savunuyordur bunların gözünde.
Türkiye sevgileri de bir başkadır bu zevatın, en fazlaca atatürkçülükleriyle ve yaşamlarında zerre kadar izi olmadığı halde Türklükleriyle övünürlerken görürsünüz bu tarz şeyleri. Bu ülke’nin sahibi benzer biçimde davranırlar fakat her söylemlerinde ülkemize hakaret vardır. “Bu iğrenç ülke, bu nalet ülke” benzer biçimde sözler klasik cümle başlangıçlarıdır. Herhangi bir ülke yada kurum Türkiye aleyhine bir şey söylese yada yapsa onun en büyük destekçisi bunlar olurlar; örneğin İsrail Mavimarmara’ya saldırdığında hiçbir Yahudi’nin olmadığı kadar Yahudi, sınırımızı ihlal eden bir Rus uçağını düşürdüğümüzde ise hiçbir Rus’un olmadığı kadar Rus oldular. Fransa’da bombalar patladığında Fransızlardan fazlaca daha Fransız oldular fakat vatanımızda bombalar patladığında Türk yada Kürt olamadılar hatta insan bile olamadılar.
Yukarıda yazdığım her şey maalesef gerçek, bu şekilde insanoğlu hakikaten var ve maalesef onlarla beraber yaşıyoruz. Peki bu insanoğlu iyi mi türedi ?
Savaşlar artık eskisi benzer biçimde yapılmıyor. Küresel güçler toprakları işgal etmiyorlar, devletleri yıkıp yönetimleri ele geçirip kurmuş oldukları sistemlerle milletlerin zihinlerini işgal ediyorlar, hafızalarını silip yeni fikirler yüklüyorlar ve milliyetsiz maneviyatsız, kendilerine düşman olmayan yeni bir millet üreterek düşmanlarını ebediyen yok ediyorlar . yukarıda anlattığım kitle hemen hemen çoğunluğumuzu temsil etmediği için çoğunuz idrak operasyonlarının etkisine maruz kalmadığınızı düşüneceksiniz fakat gerçek öyleki değil.
İlkeleri hala devletin resmi ideolojisi olan kemalizm’in bizi ulusal ve içsel değerleri olan, sürekli gelişen, her dönem bir evvelkinden daha büyük, hami bir millet olmaya çalışmaktan vazgeçirip geçmişteki birkaç zaferle övünmeyi kafi gören bir millet haline getirdiğini fark edemiyorsunuz hatta rahatınız bozulur korkusuyla artık bunu fark etmek bile istemiyorsunuz. İşte bu da CHP vasıtasıyla ortalama yüz senedir meydana getirilen idrak operasyonunun tamamımız üstündeki başarıya ulaşmış tesiri. Ne demişti hikmet genç “Diyorlar ki, Japonya’ya atom bombası atılmasına karşın uçtu.Türkiye hala yaya..! Türkiye’ye CHP’yi attılar, atom bombası ne ki?” Eyvallah hikmet abi.. merhaba ve yakarma ile
Harun Alanoğlu-Süre-27 Haziran 2016
